Hallo allemaal

Ik heb maar een nieuw bestand aangemaakt waar we onze belevingen gaan vertellen.
Het is er de afgelopen maanden niet meer van gekomen om het vorige blog bij te houden, maar ik beloof beterschap.

Inmiddels zijn wij 495 dagen woonachtig in Frankrijk.
Met ups en down, maar voorlopig valt het niet tegen. (hard voor weinig, [bijna] nooit chagrijnig)
Ons motto is: Waar een wil is, is een weg!

Afgelopen jaar was een heel heftig jaar. Er zijn veel ontwikkelingen geweest, zowel positief als negatief.
Mijn ouders zijn aan het begin van het jaar, kort na elkaar, overleden. Gelukkig was ik nog in de gelegenheid om afscheid van hen te nemen. Mijn zussen en broer hebben in Nederland zorg gedragen voor de afwikkeling van alle formaliteiten. Ik kon hen alleen maar helpen en steunen via mailcontact, telefoon en Skype. Het was zeker geen gemakkelijke klus, maar dat hebben zij fantastisch gedaan en ik ben trots op hen dat zij dit in goede harmonie met elkaar hebben gefikst.
Tijdens deze zware periode hoorde wij fantastisch nieuws; mijn zusje was zwanger! Hoe dubbel kan het allemaal zijn.......

Maar goed, na maart kwamen we in wat rustiger vaarwater, emotioneel gezien dan. Het voorjaar diende zich aan en dat betekende, werk aan de winkel. Spannend hoe onze producten ontvangen zouden worden op de voorjaarsmarkten. Gelukkig zijn we heel leergierig, vindingrijk en luisteren we goed naar klanten, buren en vrienden. Die vrienden hebben wat af geleden trouwens. Die dienden als proefpersonen als Karin weer iets nieuws gekookt of gebakken had. Overigens waren zij heel erg eerlijk in hun beoordeling van de producten, waar wij dan weer lering uit trokken.

Doet me gelijk denken aan onze eerste markt, als ik nu kijk hoe wij daar stonden en hoe wij een half jaar later op de laatste marché gourmand van het seizoen stonden, zit daar een wereld van verschil tussen, in de positieve zin van het woord.

In april kwamen Karin haar ouders op visite. Voor hen een hele onderneming, zij zijn tenslotte ook niet meer de jongste. Bovendien had Karin haar vader nog nooit gevlogen. Ze vonden het geweldig en hebben genoten, wij ook. Het is zeker voor herhaling vatbaar!

In mei kwam mijn zus even bijtanken, was ook nodig na die heftige tijd. Zij heeft zichzelf terug gevonden en is als een gelukkig mens weer terug gekeerd naar Nederland.
De zomermaanden waren druk, maar wel leuk. We zijn er inmiddels ook achter dat onze passie toch meer ligt bij het koken en bakken. Wat niet inhoud dat we stoppen met onze andere werkzaamheden hoor!!!

In oktober kwamen 2 vriendinnen op visite. Weliswaar maar voor een paar dagen, maar het was reuze gezellig. Ook kwam Karin haar dochter voor de tweede keer dit jaar op visite. Weer even een emotioneel momentje, zeker als je weet dat we haar, toen we nog in Nederland woonden, bijna elke week zagen. Nu was het ruim 10 maanden geleden dat we haar gezien hadden. Gelukkig trof zij het met het weer, het waren hele warme dagen en wij hebben met volle teugen genoten van het weer en elkaar.

Tijdens deze logeerpartijen werd ook steeds meer duidelijk dat het huis waar we nu (nog) wonen eigenlijk te klein is. Veel spullen kunnen we eenvoudigweg niet uitpakken omdat er geen ruimte voor is. Als we logees krijgen, moeten die tussen de dozen slapen. Het kan allemaal net wel, maar het is niet ideaal.

Dus zijn we op zoek gegaan naar een andere woning. En gevonden, hier in de straat nog geen 100 meter verderop. Veel plussen en minnen, rekenen en nog eens berekenen, maar het kan en als alles volgens planning gaat, kunnen we eind februari over.

Inmiddels zijn we dus (weer) tante geworden! Mijn zusje en zwager zijn de trotse ouders van de kerngezonde, knappe, lieve, woest aantrekkelijke, leuke, snoezige, aardige, tedere, vriendelijke, schattige, geliefde, charmante en mooie Jack!
Om het kort samen te vatten: "Hij is goed gelukt"!!!

Over tot de orde van de dag.
Met het "vee" gaat het ook goed.
Felix is echt een oude man aan het worden. Hij is nu bijna 15 jaar en we hadden nooit gedacht dat hij deze leeftijd zou bereiken. Oké, hij is wat onstabiel aan het worden, slaapt de hele dag, het liefst op de rugleuning van de bank waar hij dan ook regelmatig vanaf valt, maar verder doet hij alles nog. En ja, hij kakt ook nog steeds voor de kattenbak. Dat zal hij dan ook nooit meer afleren.
Bozo heeft zo zijn ups en downs, regelmatig komt zijn chronische verkoudheid weer om de hoek kijken, maar gelukkig hebben we hier bij de dierenarts medicijnen gevonden, die goed helpen en ook nog betaalbaar zijn. Verder ligt hij graag bij zijn broer, in het zonnetje op de "troon" van Mégane, die dan op haar beurt weer niet het lef heeft om ze eraf te gooien. Ze gaat er dan heel voorzichtig naast liggen, zo lief om te zien.
Mégane geniet van het binnen zijn en heeft haar vaste plekjes in huis gevonden. Favoriet zijn een hoekje op de bank en natuurlijk haar eigen "troon".

We zijn nu dus heel druk met de volle dozen uitzoeken, zodat we geen overbodige zooi mee gaan nemen, die we later toch weg gooien. Natuurlijk gaan we de resterende spullen die wel uitgepakt zijn ook weer inpakken.
Tussen het inpakken en werken door, komen er ook mensen kijken die deze woning eventueel willen huren. Leuk hoor, maar dan moet je dus weer even alles goed schoonmaken (niet dat het zo vies is, maar gewoon voor je gevoel en om een goede indruk te maken)
We hopen dat we al eerder het een en ander aan dozen kunnen overbrengen, dat scheelt straks weer. Hebben we hier iets meer overzicht en wat meer ruimte.
Dus er komen drukke tijden aan, maar ik ga mijn best doen om wat regelmatiger op dit blog te schrijven en jullie op de hoogte te houden van ons reilen en zeilen.

Tot de volgende keer!!!